آموزش معماری

نوشتار دوم - معماری معاصر ایران

« معماری معاصر ایران را به مثابه کودکی مینمایانند که هم خصلت های مثبت خاندانش را به ارث برده و هم، در ایفای نقشی که ناگزیر ایفا میکند، ناپختگی هایی به خرج می دهد که آینده اش را مخاطره آمیز می دارند؛ ریشه هایش، به او هویت می بخشند و گرایش هایش، ابهام ها و پرسش هایی را در اصول مطرح می کنند.
معماری معاصر ایران از سه آبشخور حیاتی اصلی تغذیه می شود که عبارتند از:
1 ـ پشتوانه فرهنگ معماری ایران، با تمامی گونه گونی ها و ابهام هایی که در شناخت و در برداشت از دریای بی کرانش می توان داشت.
2 ـ شیوه های فهم کردن و برپا داشتن معماری رنسانسی اروپا، با تمامی جنبه های سازنده و یا منفعلی که از بذل توجه به شواهد صوری زاده توانند شد.
3 ـ اندیشه ها و مصداق های معماری مدرن جهانی، با تمامی ابهام هایی که از نیاز به نوسازی و از عجله در این امر زاده توانند شد و با تمامی حرکتهای پرشور و تهوری که از فرهنگ قرن بیستمی مایه می گیرند.» [1]
«آنچه از معماری معاصر ایران از دیدگاه کاربردی روی داده عبارت است از:
1 ـ اضافه شدن گونه ها یا انواع تازه معماری.
2 ـ کاربردهای تازه ای که در پیکره های کالبدی قدیمی جایگزین شده اند.
3 ـ به میان آمدن مجموعه های بزرگ معماری درون شهری و برون شهری.» [2]

برداشتی از متن فوق ( توسط نگارنده ) :
معماری معاصر ایران، فرهنگ ملی را سرچشمه ای اصیل قرار داده، از آن حرکت کرده و از آن دور شده و با نهادی نو به آن بازگشته است.
[1] ـ فلامکی، محمد منصور، شکل گیری معماری در تجارب ایران و غرب، چاپ اول، موسسه علمی و فرهنگی فضا ( نشر فضا )، 1371، تهران، ص 487
[2]ـ ر. ک همان منبع، ص 500

سیمین مروج
Simin_moravej@yahoo.com