نو بهارا ، جان مایی ، جانها را تازه کن
باغها را بشکفان و کشتها را تازه کن

گل جمال افروختست و مرغ قول آموخته ست
بی صبا جنبش ندارد ، هین صبا را تازه کن

سرو و سوسن را همی گوید :« زبانرا برگشا »
سنبله با لاله می گوید :« وفا را تازه کن »

شد چناران دف زنان و شد صنوبر کف زنان
فاخته نعره زنان ، کو کو عطا را تازه کن

از گل سوری قیام و از بنفشه بین رکوع
برگ رز اندر سجود آمد ، صلا را تازه کن

جمله گلها صلح جو و خار بد خو جنگ جو
خیز ای وامق ، تو باری ، عهد عذرا تازه کن

رعد گوید :« ابر آمد مشکها ، بر خاک ریخت »
ای گلستان رو بشو و دست و پا را تازه کن

نرگس آمد سوی بلبل ، خفته چشمک می زند
کندر آ اندر نوا ، عشق و هوا را تازه کن

بلبل آن بشنید ازو و با گل صد برگ گفت :
« گر سماعت میل شد این بینوا را تازه کن»

سبز پوشان خضر کوه همی گویند :« رو
چون شکوفه سرّ سرّ اولیا را تازه کن

وان سه برگ و آن سمن وان یاسمین گویند:«نی
در خموشی کیمیا بین ،کیمیا را تازه کن »

مولوی

نوروز 1378 مبارکباد